Πότε παίζουμε με την Ατλέτικο;

Μετά από καιρό τα λέμε και από εδώ. Βασικά, τι να πούμε; Ο Ολυμπιακός δεν κατέβηκε ΠΟΤΕ στο Βιθέντε Καλντερόν. Να δεχθώ ότι σε ένα βαθμό, οι ποδοσφαιριστές ήταν επηρεασμένοι από την απραξία των 17 ημερών. Σε ένα βαθμό όμως ρε παιδιά. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι ότι η ομάδα έπαιξε άσχημα. Το βασικό θέμα (μου) είναι ότι δεν πάλεψε καθόλου. Δεκατέσσερα άψυχα παλικάρια στον αγωνιστικό χώρο. Ακόμα και ο Μίτσελ φαινόταν κουρασμένος στον πάγκο. Πρώτη φορά τέτοια εικόνα.

Πρέπει να γυρίσω πολύ πίσω το χρόνο για θυμηθώ ανάλογη παράδοση άνευ όρων από τον Ολυμπιακό εκτός έδρας σε αγώνα Champions League. Στο καταραμένο ματς στο Τορίνο με τη Γιουβέντους το 2003. Έκτοτε οι ερυθρόλευκοι είχαν χάσει μόλις δύο φορές με τρία γκολ διαφορά. Τον Μάρτιο στο Ολντ Τράφορντ (3-0) όπου μέχρι το τέλος πάλεψαν για το γκολ της πρόκρισης, έχοντας σημαντικές ευκαιρίες. Και τον Μάρτιο του 2008 στο Στάμφορντ Μπριτζ (3-0), όπου σε καμία περίπτωση δεν παρουσίασαν αυτή χθεσινή εικόνα διάλυσης.

Ευθύνες να μοιράσουμε; Προφανώς μοιράζονται σε όλους αυτούς που πήραν και τα συγχαρητήρια για τις νίκες με Ατλέτικο και Γιουβέντους αλλά και την πολύ καλή εμφάνιση στο πρόσφατο ματς στο Τορίνο, παρά την ήττα με 3-2. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Όλοι κερδίζουν και όλοι χάνουν. Το θέμα όμως είναι πώς χάνουν... Γιατί ο ρεαλιστικός στόχος του Ολυμπιακού εξ' αρχής ήταν η τρίτη θέση σε αυτόν τον όμιλο. Στόχο που τον κρατά στα χέρια του. Δεν έχασε τίποτα από την ήττα στη Μαδρίτη. Μπορεί να χάσει όμως πολλά από τον τρόπο...

Και αυτό θα φανεί μέσα στις επόμενες ημέρες. Με ψυχωμένες εμφανίσεις και νίκες απέναντι στον ΠΑΟΚ (3/12) και την Μάλμε (9/12) στο Καραϊσκάκη, θα έρθουν καλά ποδοσφαιρικά Χριστούγεννα.

O Σπάθας και το συννεφάκι

Σιγά μην έκανα τη χάρη σε όσους διψούσαν για διαδικτυακό αίμα το Σάββατο το βράδυ και πέθαιναν να δουν οποιαδήποτε ποστ για το Αστέρας-Ολυμπιακός για να αρχίσουν το στόλισμα από κάτω. Το ποιος είμαι το ξέρετε. Καλή ώρα με τη φωτογραφία από το ΟΑΚΑ που άδειαζε στον τελικό και το σχόλιο που τη συνόδευε. Και φυσικά δεν θα γράφω τα αυτονόητα όταν μου το "απαιτούν" για να θυμίσω ότι δεν είμαι ελέφαντας.


Από τη διαδικτυακή μου πορεία αυτά τα 5 χρόνια, καταλαβαίνεις ότι ο Σπάθας μου προκάλεσε αμηχανία, αποστροφή, ξενέρωμα και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Αυτός ο ίδιος Σπάθας που στέρησε ένα πρωτάθλημα στον ΠΑΟΚ από τον Παναθηναϊκό στο Βικελίδης, όπως βλέπεις και από τη φωτογραφία που έφτιαξα τότε. Όπου φυσάει ο άνεμος πάει.

Μόνο κακό προκάλεσε στην αισθητική μου. Και μου στέρησε το συναίσθημα της τσαντίλας για τα φετινά χάλια της ομάδας μου σε έναν ακόμα αγώνα μακριά από το Καραϊσκάκη.

Όλα τα άλλα, με τον έναν να οργανώνει αντάρτικα από το ημίχρονο και τον άλλο να μιλά για κωμωδίες είναι υποκρισία. Και στα τέτοια τους φυσικά ο Αστέρας, ο μόνος αδικημένος της υπόθεσης. Ο Σπάθας τους έδωσε την ευκαιρία που έψαχναν. Τον έκαναν και πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων.

Εγώ τσαντίστηκα το Σάββατο βράδυ. Κάνω την αυτοκριτική μου. Εσύ όμως που κάνεις επίθεση σε κάθε φίλαθλο του Ολυμπιακού, πιστεύοντας ότι η “επανάσταση” γίνεται για την ισονομία, καλά να περάσεις στο συννεφάκι σου.

Καλό μήνα, για unlike περάστε από...

Κατά ένα μεγάλο ποσοστό είμαι υπερήφανος για τον κόσμο που έχει πατήσει like στη σελίδα στο facebook. Όχι για τα "μπράβο ρε παπί", τα "να αγειάσουν τα φτερά σου", τα "axaxaxaxaxaxax" και άλλα παρόμοια που μπορεί να υπάρχουν στα σχόλια. Αλλά για κάποια εμετικά σχόλια τα οποία (ΕΥΤΥΧΩΣ) είναι ελάχιστα.

Τα έχω πει αρκετές φορές, καλό είναι να τα θυμίζω που και που. Αυτή η σελίδα υπάρχει μεν για να λέω την κάθε βλακεία που μου κατέβει, αλλά κυρίως για να επικοινωνούν στα σχόλια μεταξύ τους άτομα που έχουν πάνω κάτω την ίδια φιλοσοφία με μένα για το πώς αντιμετωπίζουμε το ποδόσφαιρο, τον αθλητισμό και γενικότερα τη ζωή.

Άτομα που μπορούν να συζητήσουν πολιτισμένα, που δεν βλέπουν μία νίκη ή μία ήττα σ' ένα παιχνίδι ως το πιο σημαντικό πράγμα της ζωής τους. Άτομα που έχουν την αίσθηση του χιούμορ και πάνω απ' όλα άτομα που δεν κάνουν σχόλια όπως θα δείτε παρακάτω.

Ναι, είμαι Ολυμπιακός. Ναι, η σελίδα έχει αρκετό κόσμο που είναι Ολυμπιακοί. Αλλά δεν είναι σελίδα με νέα του Ολυμπιακού. Είναι δικιά μου (Persona Blog). Και αν δω έναν τραυματισμένο καλό παίκτη να γυρίζει στα γήπεδα με γκολάρα και λίγο μετά ο προπονητής του συνεχίζει το ρεσιτάλ μιζέριας, θα σχολιάσω ότι είναι όαση σε αυτή την ομάδα. Και ας λέγεται αυτή η ομάδα Παναθηναϊκός.

Όσοι λοιπόν θέλετε να γαμάτε μάνες, να μιλάτε για πουτανόπαιδα και να μοιράζεται καρκίνους, αλλού. Υπάρχουν χιλιάδες σελίδες για να ξεράσετε τον διαδικτυακό σας εμετό. Όχι στη δική μου. Ευτυχώς, μόνο ένα τέτοιο σχόλιο είδα κάτω από τον Μπεργκ και αμέσως μπλοκαρίστηκε από τη σελίδα ο χρήστης.

Είναι δύσκολο να είμαι πάνω από τα σχόλια της σελίδας. Ειδικά μετά από αγώνες και στιγμές έντασης. Αλλά κάθε φορά που θα βλέπω τέτοια σχόλια, αμέσως αποκλεισμός. Και ας μείνω με μισό λάικ στη σελίδα.

Το καλύτερο φυσικά να κάνετε οι ίδιοι unlike. Μη με βάζετε και σε κόπο. Είπαμε, υπάρχουν ένα σωρό σελίδες που ταιριάζουν στο προφίλ σας.

ΥΓ: Δεν μπορώ να κρίνω το δικό μου χιούμορ. Αλλά μπορώ να πω ότι πολλές φορές κάτω από ένα δικό μου σχόλιο, απολαμβάνω, κλαίω με δικά σας σχόλια!