Επιστροφή στη γνώριμη ώρα... 21:45!

Το πόσο ξεχωριστά είναι τα βράδια του Champions League, το συνειδητοποίησα πέρσι όταν ο Ολυμπιακός βρέθηκε μετά από 11 χρόνια εκτός ομίλων...

Γιατί το Champions League είναι αυτή η προσμονή να νυχτώσει για να βρεθείς στο γήπεδο και να αντικρίσεις το σεντόνι στρωμένο στη σέντρα...

Είναι αυτή η αίσθηση που σου μένει όταν ακούς τον ύμνο της διοργάνωσης και όλο το γήπεδο όρθιο να φωνάζει "Οε,οε,οε Θρυλεεεε Θεέεεε"...

Είναι η υπερηφάνεια όταν κοιτάς στα μάτια τις μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης...

Είναι η ντροπή όταν χάνεις το μέτρημα από τα γκολ που δέχεσαι...

Είναι η έκσταση όταν προηγήσε στο Ανφιλντ και είσαι έτοιμος να αποκλείσεις τη Λίβερπουλ...

Είναι η απογοήτευση όταν στο δεύτερο ημίχρονο τα όνειρά σου καταρρέουν...

Είναι το γκολ του Γκόγκιτς που σε φέρνει μια ανάσα από τα ημιτελικά...

Είναι ο αέρας που σου κλέβει αυτή την πρόκριση...

Είναι τα διπλά σε Βρέμη και Ολίμπικο...

Είναι οι πικρές πρεμιέρες με Ρόζενμποργκ και Βαλένθια...

Είναι το απίστευτο 6-2 επί της Λεβερκούζεν...

Είναι η 3αρα από τη Μακάμπι μια εβδομάδα αργότερα...

Είναι τα γκολ του Στέλιου με την Πόρτο και την Κροάσια, του Αλεξανδρή με τον Αγιαξ, του Ζιο με τη Γαλατά...

Είναι οι διαιτητικές σφαγές στο Μπερναμπέου...

Είναι η χαμένη ευκαιρία του Ντάρκο στο ίδιο γήπεδο...

Είναι η μόνη ελπίδα να μεταμορφωθούν απόψε οι παίκτες-φαντάσματα που είδαμε το Σάββατο...

ΑΤΤΑCK NOW!