Πότε παίζουμε με την Ατλέτικο;

Μετά από καιρό τα λέμε και από εδώ. Βασικά, τι να πούμε; Ο Ολυμπιακός δεν κατέβηκε ΠΟΤΕ στο Βιθέντε Καλντερόν. Να δεχθώ ότι σε ένα βαθμό, οι ποδοσφαιριστές ήταν επηρεασμένοι από την απραξία των 17 ημερών. Σε ένα βαθμό όμως ρε παιδιά. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι ότι η ομάδα έπαιξε άσχημα. Το βασικό θέμα (μου) είναι ότι δεν πάλεψε καθόλου. Δεκατέσσερα άψυχα παλικάρια στον αγωνιστικό χώρο. Ακόμα και ο Μίτσελ φαινόταν κουρασμένος στον πάγκο. Πρώτη φορά τέτοια εικόνα.

Πρέπει να γυρίσω πολύ πίσω το χρόνο για θυμηθώ ανάλογη παράδοση άνευ όρων από τον Ολυμπιακό εκτός έδρας σε αγώνα Champions League. Στο καταραμένο ματς στο Τορίνο με τη Γιουβέντους το 2003. Έκτοτε οι ερυθρόλευκοι είχαν χάσει μόλις δύο φορές με τρία γκολ διαφορά. Τον Μάρτιο στο Ολντ Τράφορντ (3-0) όπου μέχρι το τέλος πάλεψαν για το γκολ της πρόκρισης, έχοντας σημαντικές ευκαιρίες. Και τον Μάρτιο του 2008 στο Στάμφορντ Μπριτζ (3-0), όπου σε καμία περίπτωση δεν παρουσίασαν αυτή χθεσινή εικόνα διάλυσης.

Ευθύνες να μοιράσουμε; Προφανώς μοιράζονται σε όλους αυτούς που πήραν και τα συγχαρητήρια για τις νίκες με Ατλέτικο και Γιουβέντους αλλά και την πολύ καλή εμφάνιση στο πρόσφατο ματς στο Τορίνο, παρά την ήττα με 3-2. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Όλοι κερδίζουν και όλοι χάνουν. Το θέμα όμως είναι πώς χάνουν... Γιατί ο ρεαλιστικός στόχος του Ολυμπιακού εξ' αρχής ήταν η τρίτη θέση σε αυτόν τον όμιλο. Στόχο που τον κρατά στα χέρια του. Δεν έχασε τίποτα από την ήττα στη Μαδρίτη. Μπορεί να χάσει όμως πολλά από τον τρόπο...

Και αυτό θα φανεί μέσα στις επόμενες ημέρες. Με ψυχωμένες εμφανίσεις και νίκες απέναντι στον ΠΑΟΚ (3/12) και την Μάλμε (9/12) στο Καραϊσκάκη, θα έρθουν καλά ποδοσφαιρικά Χριστούγεννα.