Μου ξανάρχονται ένα ένα, χρόνια δοξασμένα!

Έχω μια αδυναμία, μια μεγάλη ερυθρόλευκη αδυναμία!

Δεν είναι άλλη από το μπάσκετ του Ολυμπιακού…

Για όσους γεννηθήκαμε στις αρχές της δεκαετίας του ’80, το μπάσκετ ήταν αυτό που μας κράτησε ψηλά το Ολυμπιακό μας φρόνημα στα σχολικά μας χρόνια.

Ειδικά σε μένα που μεγάλωσα σε μια γειτονιά όχι ιδιαίτερα φιλική προς το κόκκινο χρώμα, η θρυλική ομάδα που μεσουράνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ήταν ο λόγος που μπορούσα με υπερηφάνεια να λέω πως είμαι ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!!

Έζησα απίστευτες στιγμές εκείνα τα χρόνια.

Και ήμουν τυχερός γιατί τις περισσότερες τις έζησα από κοντά,
από την κερκίδα!

Τολμώ να πω ότι εκείνα τα 5 χρόνια μου προσφέρανε περισσότερες συγκινήσεις από την ερυθρόλευκη δυναστεία του ποδοσφαίρου…

Αλήθεια τι να πρωτοθυμηθώ;;

Τα 5 συνεχόμενα πρωταθλήματα, το ένα πιο συναρπαστικό από το άλλο;;

Την καρδιά μου να κοντεύει να διαλυθεί στο 45-44 με το σκορ να μη λέει να αλλάξει τα τελευταία λεπτά μετά τη τρίποντη βόμβα του Έντι;

Το ατέλειωτο πάρτι για το (παραλίγο νταμπλ σκορ) 73-38 επί του μόλις εστεμμένου «ψευτοπρωταθλητή» Ευρώπης;

Το απαρηγόρητο κλάμα για το χαμένο ευρωπαϊκό του Τελ Αβιβ;;

Την υπέρτατη έκσταση για το δεύτερο συνεχόμενο νικηφόρο ημιτελικό στη Σαραγόσα κόντρα στον αιώνιο;

Μα πάνω από όλα τη συγκλονιστική χρονιά του τριπλ κράουν το 1997!

Μια χρονιά που τα έζησα ΟΛΑ από κοντά!

Τι να γράψω… Απίστευτα συναισθήματα!

Ήμουν εκεί στο ΟΑΚΑ, όταν ο Σιγάλας σήκωνε το κύπελλο Ελλάδος και μας έδειχνε με το δάχτυλό του… ΤΟ ΠΡΩΤΟ!

Ήμουν στο ΣΕΦ όταν ο Τόμις πυροβολούσε από τα 9 μέτρα και μας έστελνε στη Ρώμη μετά το μεθύσι του 49-69 μέσα στο ΟΑΚΑ!

ΗΜΟΥΝ ΣΤΗ ΡΩΜΗ!!

Όταν το ΣΕΦ μετακόμισε στο Παλαέουρ!

Όταν ο ΘΡΥΛΟΣ σήκωσε το ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ!

Ήμουν στο πλοίο της επιστροφής όταν η Θύρα 7 έβγαλε το συγκλονιστικό σύνθημα:
Στη Ρώμη και στο τελικό, σηκώσαμε Ευρωπαϊκόοοοοο!

Ήμουν στην υποδοχή των πρωταθλητών σε ένα ματς κόντρα στον Απόλλων Πάτρας, όπου και το Μαρακανά να είχαμε έδρα δεν θα μας χώραγε…

Ήμουν ακόμα και στο ΟΑΚΑ, ανάμεσα στους οπαδούς της ΑΕΚ, όταν η ομαδάρα του Ίβκοβιτς τελείωνε το πρωτάθλημα με 3-1 κατακτώντας και το ΤΡΙΤΟ!

Τι να λέμε τώρα ρε μάγκες…

Όλα αυτά στην ηλικία των 16!

Είναι δυνατόν να μην έχω αδυναμία σε αυτή την ομάδα;;

Και από ονόματα;;

Ονόματα ΘΡΥΛΟΙ!

Ρίβερς, Πάσπαλιε, Τάρλατς, Τάρπλεϊ, Τόμιτς, Φασούλας, Μπέρι, Σιγάλας…

Και πόσοι άλλοι…

Με κορυφαίο τον αγαπημένο μου, τον ένα και μοναδικό…

ΕΕΕΕΕΕΕΕΝΤΙ ΤΖΟΟΟΟΟΟΟΟΟΝΣΟΝ!!

………………………..

Ένα χρόνο αργότερα όμως ο κύκλος έκλεισε με το τρίποντο-φαρμάκι του Στογιάκοβιτς. Ήμουν και εκεί στο ΣΕΦ…

Το 1999 ήρθε και το ρέκβιεμ στην Ευρώπη στο αποτυχημένο φάιναλ φορ του Μονάχου…

Η τελευταία ευκαιρία να σηκώσουμε το κεφάλι χάθηκε το 2002, με την αυτοκτονία μας στους τελικούς με την ΑΕΚ…

Έκτοτε; Σκοτάδι…

Ούτε καν ήξερα πότε έπαιζε η ομάδα.

Δεν άντεχα να την βλέπω παρατημένη να μικραίνει κι άλλο…

Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι ο φόβος και ο τρόμος της Ευρώπης,
τερμάτιζε πια 8ος στην Ελλάδα!

Ώσπου ήρθαν τα αδέλφια Αγγελόπουλοι για να αλλάξουν το ρου της ιστορίας!

Τη τελευταία 3ετία έφτασαν μια ανάσα τόσο από το πρωτάθλημα όσο και από το φάιναλ φορ… Το καταραμένο μειονέκτημα έδρας όμως στάθηκε ανυπέρβλητο εμπόδιο!

Φέτος όμως φαίνεται πως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου!

Και ας χάθηκε το κύπελλο Ελλάδος το περασμένο Φλεβάρη…

Οι νίκες επί Παναθηναϊκού και Ταού μας έδωσαν το πολυπόθητο πλεονέκτημα έδρας σε Ελλάδα και Ευρώπη!!

Και σήμερα ξεκινάει η μεγάλη σειρά των πλέι-οφ κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης…

Από το κάστρο μας, το ΣΕΦ!!

Τρία χρόνια μετά από ένα ματς με τη Μπάρτσα, ήρθε η ώρα να ξαναβρεθώ στις κερκίδες του θρυλικού σταδίου!

Στο χώρο που έζησα στιγμές ΜΕΓΑΛΕΙΟΥ και ΔΟΞΑΣ!!

Ανυπομονώ σα μικρό παιδί να βραδιάσει και να κατηφορίσω στον Πειραιά…

Από χθες το βράδυ δεν σκέφτομαι τίποτε άλλο!

Μου ξανάρχονται ένα ένα, χρόνια δοξασμένα!

Τα πληκτρολογώ και έχω ανατριχιάσει…

ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ
ΘΡΥΛΕ ΟΛΕ Σ’ΑΓΑΠΩ!!

Για το γνήσιο της ερυθρόλευκης υπογραφής,
ЯD