Αυτό με χάλασε στο ΟΑΚΑ... (Καλή συνέχεια κόουτς)

Αυτή την ομάδα την έχω στηρίξει όσο δεν πάει. Παίκτες και προπονητή. Και με γραπτά και με διαρκείας και με ό,τι μπορείς να φανταστείς. Είναι ένα μικρό ''ευχαριστώ'' για τα δύο συνεχόμενα ευρωπαϊκά τα οποία τα έχω φυλάξει για πάντα στις πιο όμορφες ολυμπιακές μου αναμνήσεις.

Σχεδόν πάντα όμως υπάρχει ένα γαμημένο "αλλά". Και σε αυτή την περίπτωση δεν μπορείς να το παραβλέψεις. Το παράβλεψες μετά το 0-3 με πλεονέκτημα έδρας απέναντι στον Πεδουλάκη. Έχοντας ηττηθεί νωρίτερα και στον τελικό κυπέλλου (0/2).

Το παράβλεψες μετά την ήττα στο ΟΑΚΑ όταν πήγες με την αυτοπεποίθηση του 23-0. Το παράβλεψες μετά την πίκρα του ΣΕΦ όταν έχασες το πρωτάθλημα από τον προπονητή(;) Αλβέρτη (0/4).

Πώς μπορείς να το παραβλέψεις τώρα; Όχι, δεν είναι η ήττα από τις τσιρλίντερς η οποία έφτασε τους εν Ελλάδι τίτλους επί εποχής Μπαρτζώκα στο 0/5.

Αυτό που με χάλασε είναι ότι δεν με... εκνεύρισε η ήττα. Δεν με πείραξε. Δεν ξενέρωσα. Ούτε για ένα λεπτό. Γιατί όλο αυτό μου φάνηκε γνωστό έργο, με διαφορετικούς απλά πρωταγωνιστές.

Αυτή λοιπόν η ανοσία στην ήττα είναι που με χάλασε. Γι' αυτό πρέπει να αλλάξει κάτι άμεσα.

Δεν ξέρω από τακτικές, από πικ εν ρολ, από όλα αυτά για τα οποία πληρώνεται ένας προπονητής. Δεν μπορώ να τον κρίνω λοιπόν για τα παραπάνω.

Ξέρω όμως ότι αυτή η ομάδα στην Ελλάδα δεν έχει πλέον ψυχολογία, δεν έχει κουράγια ούτε να πάει μέχρι το περίπτερο να δει τα σημερινά πρωτοσέλιδα και να τσιτώσει.

ΥΓ: Λίγο πριν την ολοκλήρωση του κειμένου, ήρθε η είδηση της παραίτησης του Γιώργου Μπαρτζώκα. Νομίζω ότι ήταν η καλύτερη απόφαση για όλους. Σ' ευχαριστώ κόουτς για όσα έδωσες στην ομάδα.

Καλή συνέχεια στην καριέρα σου!

(Από ένα γαύρο προς ένα γαύρο)