Έχω την τιμή να γνωρίζω έναν Παναθηναϊκό που το όνομά του και η ιστορία του στην ομάδα δεν μπορεί να μπει στη ζυγαριά με κανένα εξώφυλλο ή οπισθόφυλλο οπαδικής εφημερίδας. Ένας αξιόλογος άνθρωπος, αυθεντικός τύπος που απολαμβάνεις να μιλάς μαζί του για μπάλα.
Με βλέπει λοιπόν σήμερα και με πλησιάζει. Τον κοιτάω, του χαμογελάω και περιμένω όλος αυτιά την ατάκα του... Ζω για το σχόλιό του.
''Κόντεψα να πεθάνω χθες από τον φθόνο μου. Ανθρώπινο, ειλικρινές συναίσθημα. 'Όταν εσύ είσαι το ανέκδοτο του Europa και αυτοί παίζουν όπως εσύ έπαιζες παλιά... Νοιώθω φρικτά''.
Αυτό σημαίνει άρρωστος (με την καλή έννοια) οπαδός. Δεν είναι υποχρεωμένος να χαρεί με την ευρωπαϊκή επιτυχία του αιώνιου αντιπάλου επειδή είναι ελληνική ομάδα. Αυτά είναι αστεία. Ούτε όμως βγάζει απίστευτο κόμπλεξ.
Παραδέχεται το τι πέτυχε ο αντίπαλός του μέσα από τα συναισθήματά του. Και δεν τα κρύβει. Και πιστέψτε με. Για να νιώθει έτσι αυτός ο άνθρωπος που έχει ζήσει σε όλο του το μεγαλείο τον Panathinaikos, όντως κάτι σπουδαίο έκανε χθες ο Olympiacos.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου