To follow ενός πρωταθλητή Ευρώπης

Μου αρέσει αυτή η επιστροφή/πέρασμα/δεν ξέρω ακόμα τι είναι από το πρώτο μου blog. Βασικά από το blog μου γιατί τα υπέροχα χρόνια στον Red Planet ήταν... στήλη. Νιώθω ότι εδώ μπορώ να μοιραστώ οτιδήποτε και ας μην έχουν πίσω τους το κοινό της μεγαλύτερης ιστοσελίδας για τον Ολυμπιακό.

Καλή ώρα να γράψω τώρα γι' αυτό που μου συνέβη. Και ας το διαβάσουν λιγότερα άτομα. Ποτέ δεν έζησα για τα κλικς και τα λάικς. Όσοι με παρακολουθούν από το ξεκίνημα, το ξέρουν πολύ καλά.

Με κούρασα όμως, πάμε στο ψητό. Μάλλον στο χρυσό.

Έπεσα προχθές στη ΝΕΡΙΤ στο δεύτερο ημίχρονο του τελικού με την Πορτογαλία. Για ένα περίεργο λόγο, έχω ''δεθεί'' ιδιαίτερα από εκείνη την ομάδα με τον Αντώνη Νικοπολίδη. Ήταν ο άνθρωπος που μ' έκανε με τις αντιδράσεις του να είμαι ήρεμος και ήσυχος ότι θα πάνε όλα καλά. Ότι ακόμα και αν δεν μπορεί να πιάσει την μπάλα, θα την κοιτάξει και αυτή θα χτυπήσει στο δοκάρι ή θα φύγει άουτ.

Η εικόνα του στο τελευταίο σφύριγμα του τελικού είναι από τις αγαπημένες μου από εκείνο το Euro. Πέφτει στο έδαφος, πιάνει το κεφάλι του, χαμογελάει. Με ύφος: "μαλάκες τι κάναμε; το πήραμε!". ΤΟ ΠΗΡΑΜΕ!

Πριν από λίγο ανέβασε την παραπάνω φωτογραφία στο twitter, από το 1987. Ναι, είναι αυτός εκεί δεύτερος από πάνω αριστερά με τα μαύρα μαλλιά!

Αυθόρμητα σκέφτηκα ότι τότε όλοι ξεκίνησαν να παίζουν μπάσκετ το οποίο μόλις είχε φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης. Ποιος να του το έλεγε τότε ότι και αυτός θα έφτανε στην κορυφή της Ευρώπης, αλλά στην μπάλα!

Το σκέφτηκα, του το έστειλα.

@71nikopolidisA όλοι άρχιζαν το μπάσκετ λόγω του χρυσού. Ποιος να σου το 'λεγε ότι θα γινόσουν και 'συ πρωταθλητής Ευρώπης αλλά στη μπάλα ;)
— Red Duckling (@RedDuckling) September 9, 2014

Και το notification άναψε: nikopolidis antonis followed you.

Τα μάτια μου έλαμψαν όπως ενός μικρού παιδιού που μόλις πήρε αυτόγραφο από τον αγαπημένο του παίκτη. Και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου. Και ας περάσαμε παπί τα 30!

Θα μου πεις ότι ήταν κάτι ασήμαντο. Μπορεί, αλλά για λίγα δευτερόλεπτα φάνταζε το πιο σπουδαίο πράγμα στον μικρόκοσμό μου.

Γι' αυτό αγαπάω το ποδόσφαιρο. Σε κάνει ανά πάσα στιγμή να νιώθεις σαν μικρό παιδί!

Σ' ευχαριστώ Αντώνη.